ἀγάθ' — ἀγατά , ἀγαστός admirable neut nom/voc/acc pl ἀγατά̱ , ἀγαστός admirable fem nom/voc/acc dual ἀγατά̱ , ἀγαστός admirable fem nom/voc sg (doric aeolic) ἀγατέ , ἀγαστός admirable masc voc sg ἀγαταί , ἀγαστός admirable fem nom/voc pl ἀγατά , ἀγατός… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἄγαθ' — ἄ̱γατο , ἄγαμαι wonder imperf ind mp 3rd sg (doric aeolic) ἄγαται , ἄγαμαι wonder pres ind mp 3rd sg ἄγατο , ἄγαμαι wonder imperf ind mp 3rd sg (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
εκτελής — ἐκτελής, ές (Α) 1. τέλειος, τελειωμένος («τὰ δ ἀγάθ ἐκτελῆ γενέσθαι», Αισχ.) 2. α) (για σιτηρά) ώριμος («εὔχεσθαι δὲ ἐκτελέα βρίθειν Δημήτερος ἱερὸν ἀκτήν», Ησίοδ.) β) (για πρόσ.) «ἤδη πεφυκότ ἐκτελῆ νεανίαν» που είναι πλέον ώριμος νέος, Ευριπ.) … Dictionary of Greek
επικωμάζω — ἐπικωμάζω (Α) [επίκωμος] 1. περιφέρομαι στους δρόμους μαζί με άλλους κωμαστές τραγουδώντας και διασκεδάζοντας 2. ορμώ κάπου με συνοδεία άλλων κωμαστών («ὅτε δὲ τῶν νεωτέρων αἴσθοιτό τινας συνευωχουμένους ὅπου δήποτε,... παρεῑν ἐπικωμάζων», Πολ.)… … Dictionary of Greek
ευήθης — εύηθες (ΑΜ εὐήθης, εὔηθες) υπερβολικά αγαθός και αφελής, χαζός μσν. αρχ. 1. αυτός που έχει καλό ήθος, απλός, ειλικρινής, άδολος («τὸ μὲν τῶν εὐηθεστέρων, τὸ δὲ τῶν πανουργοτάτων» το ένα γνώρισμα τών πιο απλών, άδολων ανθρώπων, το άλλο τών πιο… … Dictionary of Greek
ευαρδής — εὐαρδής, ές (Α) 1. αυτός που αρδεύεται, που ποτίζεται καλά («εὐαρδὴς γῆ», Αγαθ.) 2. αυτός που αρδεύει, που ποτίζει καλά. [ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + αρδης (< άρδω), πρβλ. νεο αρδής] … Dictionary of Greek
ευόμαλος — εὐόμαλος, ον (Μ) ομαλός («τὰ πεδία εὐόμαλά τε ἀγαθὰ ἐστρατοπεδεύσασθαι», Αγαθ.) … Dictionary of Greek
καθαρουργός — καθαρουργός, ὁ (Α) αρτοποιός που παρασκευάζει εκλεκτό, λευκό άρτο. [ΕΤΥΜΟΛ. < καθαρός + ουργός (< έργον), πρβλ. αγαθ ουργός, ραδι ουργός] … Dictionary of Greek
λιπουργός — λιπουργός, όν (Α) αυτός που δεν θεραπεύθηκε πλήρως, ο ατελώς, κακώς θεραπευμένος. [ΕΤΥΜΟΛ. λιπ(ο) * + ουργός (< ἔργον*), πρβλ. αγαθ ουργός, θε ουργός] … Dictionary of Greek
λωβιάρης — και λουβιάρης, άρα, ικο αυτός που πάσχει από λώβα, λεπρός. [ΕΤΥΜΟΛ. < λώβα «λέπρα» + κατάλ. ιάρης (πρβλ. αγαθ ιάρης, λιγδ ιάρης)] … Dictionary of Greek
